Hyperventileren

Hyperventilatie, iedereen heeft het wel eens meegemaakt. Dat is natuurlijk een stelling die ik helemaal niet kan beargumenteren. Sterker nog, eigenlijk slaat het helemaal nergens op, want er zijn gelukkig een heleboel mensen die nog nooit last hebben gehad van hyperventilatie. Gelukkig maar voor die mensen, want zo leuk is hyperventilatie niet. Wat er technisch allemaal gebeurt tijdens het hyperventileren weet ik niet zo goed. Ik denk dat ik dat nog uit ga zoeken en dan vertel ik mijn bevindingen in een andere tekst. Voor nu vertel ik dan even over mijn eigen ervaringen of ervaringen die ik heb meegekregen van anderen. Soms weet je niet meer zo goed het onderscheid aan te brengen tussen de verhalen die je al levenlang hebt gehoord en je eigen waarde. Beide waarheden gaan namelijk met elkaar mengen. Zeker wanneer iets lang geleden is gebeurd, en dat is bij mijn hyperventilatie het geval, dan wordt de waarheid diffuus. Laat ik dus duidelijk zijn dat ik hier niet de waarheid in pacht denk te hebben. Tegelijkertijd is het dus verstandig om mijn teksten niet als feiten te lezen. Mijn teksten zijn eigenlijk een combinatie van eigen bevindingen en de bevindingen van anderen. Die anderen is ook een zeer diverse groep. De informatie kan ik van het internet afhalen, maar ook daar zijn er verschillende bronnen in te onderscheiden. Denk aan wetenschappelijke websites of artikelen versus een forum. Maar ook heb ik verhalen aangehoord over hyperventilatie door mijn buurjongen, de caissière, en vrienden. Hoe voelt het nu eigenlijk om hyperventilatie te hebben of te ervaren vraag je je vast nu af. Simpel gezegd lijkt het alsof je niet meer kunt ademen. Je gaat automatisch daarom ook heel hoog ademen, dat beeld herken je vast wel. Bij een normale en rustige ademhaling maken mensen gebruik van hun buik. Bij hyperventilatie gaan mensen vaak ook piepen. Het heeft vaak te maken met paniek. Dit kan paniek zijn door middel van stress, maar ook spontane paniek, bijvoorbeeld wanneer er een brand uitbreekt. Daarnaast is de ene persoon er veel gevoeliger voor dan de ander. Dat maakt het soms wel lastig. Het is denk ik wel voor een deel genetisch bepaald en zal naar mijn idee met de longen te maken hebben. Wat ik weet is dat het heel vervelend is,  maar dat je ermee over het algemeen kunt leren omgaan. Dat is dan toch wel weer een fijne gedachte.