Hyperventileren?

Vorige week had ik toch zoiets engs. Ik kwam thuis na een lange werkdag vol stress en ik plofte neer op de bank. Ik zette de tv aan, maar ik genoot niet: ik kon gewoon niet meer ontspannen. Ik stond onder zoveel druk op mijn werk, dat ik me al langere tijd niet kon ontspannen. Mijn moeder waarschuwde me dat als ik zo door zou gaan, ik misschien wel een aanval van hyperventilatie zou krijgen. Ik wuifde dat altijd maar weg, omdat ik mezelf sterk genoeg vond om die werkdruk te weerstaan. Hyperventilatie zou mij niet overkomen. Een kwartier later zat ik nog steeds voor de tv. Ik merkte echter dat mijn ademhaling moeilijk ging: het voelde oppervlakkig, zwaar en niet diep genoeg. Ik kreeg het ook steeds benauwder en werd een beetje licht in mijn hoofd. Ik ging zwaarder en sneller ademhalen, kreeg een duizelig gevoel en tintelingen in mijn handen en mijn gezicht. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar ik dacht direct aan wat mijn moeder zei over hyperventilatie. Ik belde haar dan ook meteen op en al hijgend vroeg ik haar om hulp. Ze zei dat dit inderdaad hyperventilatie was en dat ik moest gaan liggen met mijn hand op mijn buik. Ik moest zodanig ademhalen dat het via mijn buik ging en daarbij zo rustig mogelijk blijven. De tintelingen en duizeligheid konden geen kwaad, zo vertelde me, dit waren allemaal tekenen van hyperventilatie. Ze verzekerde me dat het geen kwaad kon: hoe eerder ik tot rust zou komen, hoe eerder alles weer normaal zou worden. Met haar bemoedigende woorden aan de telefoon kwam ik snel tot rust en was de hyperventilatie snel weer over. Ik was echter behoorlijk geschrokken van dit gebeuren en nam me voor vanaf nu beter op mijn gezondheid te letten.